جهان با این هیاهویش        رها کن دل ز هر کویش

ببر بر لب یکی الحمد         بهل این اسب و این گویش

مده از کف تو ای ساقی      خمارت را به نیرویش

نبخش ان گوهر باقی         به این افشان گیسویش

که هردم کوس رحلت می    زند  با طاق ابرویش

پند

ذهن ما باغچه ایست

گل در ان باید کاشت

گر نکاری

گل من

علف هرز در ان خواهد رست

زحمت کاشتن یک گل سرخ

کمتر از زحمت برداشتن هرزگیه ان علف است

گل بکاریم

بیا

تا مجال علف هرزفراهم نشود

بی گل ارایی ذهن

نازنیین نازنیین 

هرگز ادم 

ادم نشود