به نام خدا

      از خدا خواهم که حبت را به او          چون   علی اکمل ز  هر کارت کند

      نعمتش را از در  و  دیوار و  بام          دائما      تزریق    ان   دارت   کند

      بعد  تو  لطف  و  کرام   کاملش         را   نثار   خانه ی    جارت   کند

      گو به رندان که مبادا ز غدیرش غفلت                 بکنند   و  نبرند  از  مولا   هیچ  نصیب

      ما که در پای منابر ننشینیم و خموش                منتظر باش که اید به دل و دین مصیب

      کاش  می شد  تیرگی  هارا  زدود           کاش   میشد  بچگی  از  نو  نمود

 کاش  می شد تا هوای تازه داشت                این منو ما را زجان ها درربود

      کاش می شد از منم بیرون شویم           این   منیت   را   ببندیم  تارو  پود

      کاش از من ذره  ای  غافل  شویم           راه ادم  با چنیین رایی    چه سود

      کاش دیگر را  ز  خود    افضل کنیم          این خصیصه    لازم  اید    در وجود

      کاش ابلیسش   همیشه دور بود           کاش   در بطن   بشر  این زور بود

      کاش  میل خود گذشتن سهل بود         جان فشانی ها    شبیه حور بود

      حوریان از خود  نه تسبیحی کنند           ان چه خالق امر کرد منظور  بود

      جور موسی  نی برای شخص  او            بلکه از عشق خدای  طور   بود

         ما که طاقت  را  نداریم  از   پشه            شرط عقل ان است که من را دور بود

      خالقا  ای کاش   فرمانت    بر یم            کاش    ابلیس از   بشر ها  دور  بود

 سعدی 

نی که می نالد همی در مجلس ازادگان        زان همی نالد که بر وی زخم بسیار امدست 

سعدی

با جمله برآمیزی و از ما بگریزی          جرم از تو نباشد گنه از بخت رمید ست

  بسیار توقف نکند میوه  پر   بار          چون عام بدانست که شیرین و رسیدست

سعدی در بستان هوای دگری زن         این کشته رها کن که در او گله چریدست

دیده  از  دیدار  خوبان  برگرفتن  مشکل  است       هر که مارا این نصیحت میکند بیحاصل است

من قدم بیرون نمیارم  نهاد از     کوی دوست         دوستان معزور داریدم که پایم  در  گل است

ان که میگوید نظر در صورت خوبان خطاست           اون همی صورت  همیبیند ز معنا غافل است 

دنیاخوش است و مال عزیز است و تن شریف       لیکن رفیق   بر همه  چیزی   مقدم است

ان را که میسر نشود صبر و قناعت          باید که ببندد کمر خدمت و طاعت